Άκου... ημερολόγιο είσαι, αλλά το θέμα εδώ είναι να σε διαβάζουν κι άλλοι. Σωστά; Ε, και να! Κάπως ντρέπομαι να μπω σε αυτό το θέμα. Είναι σαν να βγαίνω στην τηλεόραση να μιλήσω για τα προσωπικά μου! Μωρέ δε βαριέσαι. Θα βάλουμε λίγη λογοτεχνική (όση μου επιτρέπει η μικροσκοπική μου γνώση) χροιά, θα το μπλέξουμε από εδώ, θα το γυρίσουμε από εκεί και ίσως το σώσουμε.
Να πως έχει το πράγμα. Έχεις δει την ταινία Moulin Rouge(αν δεν την έχεις δει, τι κάνεις τόσα χρόνια;); Ο Christian (Ewan Mcgregor) ζει στην εποχή που κυριαρχεί το μποέμ και ο έρωτας. Είναι τροβαδούρος της αγάπης, θέλει να μιλήσει στον κόσμο γύρω του για τον έρωτα. Να του δείξει πως αυτός είναι η πηγή της ζωής και ξαφνικά... "Δεν έχω ακόμη ερωτευτεί"!! Συνειδητοποιεί, χωρίς να ξέρει πως θα πέσει στα δίχτυα του έρωτα σε λίγες μόλις ώρες στο διάσημο καμπαρέ, γνωρίζοντας την Satine (Nicole Kidman) Ώπα, τώρα! Εγώ δεν είμαι σαν τον Christian. Έχω ερωτευτεί... δις νομίζω! Αν και η μία μετράει σίγουρα. Αλλά οκ, αυτό είναι άλλο θέμα!
Το θέμα λοιπόν, είναι πως είμαι όπως λένε αθεράπευτα ρομαντικός και ξέρεις και κάτι; Μ' αρέσει να μου το λένε. Κρυφογελάω και λάμπω όταν συνειδητοποιώ πως είναι αλήθεια. Γιατί όχι; Μ' αρέσει ο ρομαντισμός, η αγάπη, τα χέρι-χέρι. Έλα όμως που μέχρι σήμερα, έχω καταφέρει να τα ζήσω λιγότερο από κάθε 30αρη στην ηλικία μου; Χμ! Ξέρω, ξέρω τι θα πεις: "Γι' αυτό είσαι ακόμη ρομαντικός!" Γιατί δεν έχεις ζήσει την πραγματικότητα, τη ρουτίνα. Μπορεί... Αλλά τώρα νομίζω πως το θέμα χάθηκε. Στο είπα, δεν μου βγαίνει αβίαστα το σημερινό θέμα.
Ωραία: Θα το πω μία και δεν το ξανακούς από τα χείλη μου. Νομίζω πως είμαι εγκλωβισμένος στον κόσμο των ιδεών του Πλάτωνα, σε ό, τι αφορά τον έρωτα. Νομίζω επίσης πως όλοι οι υπόλοιποι - με ελάχιστες εξαιρέσεις - είναι παγιδευμένοι στον υλικό κόσμο κρατώντας το αντικείμενο-τραπέζι και χάνοντας την ιδέα-τραπέζι. Μπερδεύτηκες; Εγώ ήμουν ερωτευμένος. Πολύ! Και όταν το έτερον ήμισυ την έκανε, παρέμεινα ερωτευμένος. Όχι, δεν θα υποστηρίξω πως αυτό είναι υγιές. Το αντίθετο θα έλεγα. Από την άλλη, όλες οι ερωτικές μου σχέσεις από τότε ήταν απλά χλιαρές - για να μην πω μπούζι.
Όσο κι αν υπήρχαν εκεί όλα τα συστατικά του έρωτα, έρωτας δεν έβγαινε από το καζάνι. Είναι σαν να βάζεις τα φασόλια στην κατσαρόλα και να μην χυλώνουν ποτέ. Ακόμη και η καλύτερη νοικοκυρά, δεν ξέρει τι διάολο είναι αυτό που αφήνει τη μία φασολάδα νερό και κάνει την άλλη κανονική σούπα. Τα ίδια υλικά είχαν και οι δύο. Τότε τι; Λένε πως όταν φοβάσαι πως δεν θα γίνει το φαγητό, όταν είσαι αγχωμένος πως θα πιάσει στον πάτο η κατσαρόλα, τότε συμβαίνουν όλα τα στραβά. Και πως να μην αγχωθείς, αφού την τελευταία φορά που πέτυχε ο έρωτας σου πήραν το κουτάλι κυριολεκτικά από το στόμα; Με τρελαίνει αυτή μου η εμμονή για τον τέλειο έρωτα, αυτόν που θα με κάνει να τρελαθώ. Να χάσω το μυαλό μου. Όμως αν το καζάνι δεν μυρίσει πραγματικά έρωτα δεν μπορώ να φάω παριστάνοντας ότι δεν με πειράζει.
Κι έρχομαι σε εσάς τώρα... κοιτάζω γύρω μου και δεν βλέπω ερωτευμένους. Παρατηρώ ανθρώπους που μαθαίνουν να ζουν με ότι τους κλήρωσε η μοίρα. Λήγοντας; Λήγοντας! Μήπως είμαι εγωκεντρικός και δεν ικανοποιούμε με τίποτα; Αν είμαι δεν θα το παραδεχτώ, σωστά; Αν πάλι δεν είμαι, μπορεί κάπου να διακρίνεις τι θέλω να πω. Όποιος έχει ερωτευτεί ξέρει για τι πράγμα μιλάω. Και αν μπορεί να με διαβεβαιώσει πως το βλέπει γύρω του, τότε να μου το πει για να ξεστραβωθώ.
Till then... θα γράφω εδώ τα ακαταλαβίστικα μου και θα ενοχλώ τον κόσμο!
Και για να κλείσουμε εκεί όπου αρχίσαμε, άκου αυτό! Το πιο ωραίο στιχάκι που έχει γραφτεί ποτέ, ε;
THE GREATEST THING YOU'LL EVER LEARN, IT'S JUST TO LOVE AND BE LOVED IN RETURN!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου