Με τριβελίζει μια ιδέα εδώ και μέρες... πόσο καλά έχουμε καταλάβει τι είμαστε τελικά. Ποιοι; Εμείς οι άνθρωποι! Όχι δεν είναι θρησκευτικό το ερώτημα. Όσο κι αν φλερτάρω με την ιδέα του Παραδείσου (θα'χει και μπουζούκια;), δεν νομίζω πως αυτή η ζωή είναι απλά η αίθουσα αναμονής. Είναι θα έλεγα φιλοσοφικό το ερώτημα (καλά πάρτε τις πέτρες και βαράτε, δεν είπα ότι είμαι φιλόσοφος, είπα ότι το ερώτημα είναι φιλοσοφικό!).
Πίσω στο θέμα μας. Κάνε την ερώτηση... για ποιο λόγο γεννήθηκες; Πέραν των τυχαίων, κοσμικών γεγονότων. Ο πατέρας σου γνώρισε τη μάνα σου, ήσουν το σπερματοζωάριο νικητής κτλ κτλ. δεν είχες ποτέ την αίσθηση πως για κάποιο λόγο είσαι εδώ; Σ' αυτή τη ρημάδα τη ζωή;
Μπορεί να είναι για να διαιωνίσεις το είδος; Χμ, ενδιαφέρουσα θεωρία, αλλά ακόμη κι έτσι να είναι, αρκεί για να γεμίσει τη ζωή σου; Και κάτι ακόμη. Όταν κάνεις ένα παιδί, αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, δεν αρκεί να τεκνοποιήσεις. Πρέπει να είσαι έτοιμος να το αντιμετωπίσεις, να το θωρακίσεις - χωρίς να το ευνουχίσεις - να το διδάξεις, χωρίς να του κάνεις πλύση εγκεφάλου, να το μεγαλώσεις χωρίς να το θεωρείς απόκτημά σου, να το θαυμάσεις, χωρίς να μπορείς να θαυμάσεις με σιγουριά αυτά που κάνει και να το αποχαιρετίσεις χωρίς να σε πονάει που δεν σε χρειάζεται πια, γιατί έτσι πρέπει να συμβαίνει στη ζωή. ΤΟ 'ΧΕΙΣ; Ή απλά ονειρεύεσαι βαπτίσεις με ωραία ρούχα και επιτυχία στην Ιατρική Αθηνών;
Μήπως για να κάνεις λεφτά; Αν πίστευα πως ένας εκεί έξω τα αντιμετωπίζει ως μέσο να λύσει τη δυστυχία του, τότε θα πίστευα πως μπορεί να ήταν και ο σκοπός του για τη ζωή. Αλλά - και ναι εδώ το παίζω τσιτάτο-φιλόσοφος - οι εννιά στον κόσμο παλεύουν να τα αποκτήσουν και ένας στους δέκα παλεύει με νύχια και με δόντια για να μην τα χάσει ή και να τα αυγατίσει. Κι αν ακόμη μπορούν να γίνουν μέσο διασκέδασης, αυτοσκοπός δεν μπορούν να γίνουν. Κι όταν γίνουν συμβαίνουν όλα αυτά τα "ωραία" που βλέπεις γύρω σου ή διαβάζεις τις ειδήσεις. *Αυτό πρέπει να το κοιτάξουμε κάποια στιγμή σαν άνθρωποι.
Να περάσεις καλά; Πιο γενικό και υπό μια έννοια ίσως πιο ρεαλιστικό. Μια ζωή είναι, να τη ζήσεις όπως σε ευχαριστεί. Πόσα πράγματα όμως χωράνε σε αυτό το να περάσεις καλά; Και που αυτό το περνάω καλά, απλά κάνει κακό στους γύρω μου. Ο Δυτικός άνθρωπος περνάει καλά (ναι, μην γκρινιάζεις, θα 'θελες να 'σαι κάπου στη Συρία, στην Αφρική, στο Ιράκ;), αλλά είναι απλά και μόνο αυτό; Περνάει καλά, προκαλώντας τη μιζέρια, το θάνατο και την καταστροφή σε κάποιον δίπλα του. Αν εσύ νομίζεις πως ήρθε στον κόσμο να παίξουμε μουσικές καρέκλες και όποιος προλάβει να κάτσει, πάλι καλά, τότε τι να πω! Μόνο θυμήσου πως ο γύρος θα ξεκινήσει πάλι σε λιγάκι και μπορεί ο επόμενο που θα μείνει όρθιος να 'σαι εσύ.
Να λοιπόν τι λέω εγώ. Ήρθαμε στη ζωή, αποψή μου ε;, για να μάθουμε. Είδαμε το φως για να γίνουμε σκαλί για τον επόμενο που θα τον βοηθήσει να κοιτάξει λίιιγο πιο ψηλά. Αναπνέουμε γιατί είμαστε όντα που δεν ξέρουν να ζουν μόνα τους και πρέπει να μάθουν κάποια στιγμή (ή τέλος πάντων να τελειοποιήσουν) αυτή τους τη συμβίωση. Να κάνουμε ό, τι καλύτερο για να αλλάξει η ζωή μας και να γίνει κάτι που να μετράει. Να αξίζει.
Τα γράφω και μου μοιάζουν γενικότητες. Πιστεύω μέσα μου όμως, πως πέρα από όσα μας χωρίζουν, βαθειά μέσα μας έχουμε ένα κρυμμένο μεγαλείο. Αυτό το μικρό κομματάκι σε κάθε έναν από εμάς ξέρει να ξεχωρίζει το σημαντικό από το ευτελές, το σοβαρό από το γελοίο και το άξιο λόγου από την μπούρδα. Απλά, είμαστε πολλές φορές λίγο αδύναμοι, αναποφάσιστοι, φοβιτσιάρηδες να το ακούσουμε. Και υποκύπτουμε στο ένστικτο. Όσες φορές όμως και αν το ένστικτο έσωσε το λαγό, στο τέλος το ένστικτο του λύκου υπερτέρησε! Ενώ, όσες φορές αντί για λαγός ή αρκούδα ή λύκος σκέφτηκες σαν άνθρωπος, μέτρησες τη λογική και την έβαλες κάτω, πάντα το κέρδος ήταν ανεκτίμητο. Δεν μπορεί... θα το νιώσανε κι άλλοι!
"Λες κι ο κόσμος το κανόνισε, να γλιτώνει ο λύκος"!!! Μπορεί αυτό το κομμάτι να βοηθήσει λίγο στο θέμα. Αγαπημένο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου