Ποιο είναι το πρόβλημά σου;

Πόσες φορές μπορεί να έρθεις ξανά και ξανά στον ύπνο μου; Πότε θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα μπορώ να σε θυμάμαι όπως θυμάμαι όλα όσα τελείωσαν πια... τι πρέπει να συμβεί για να καταφέρω να είμαι ελεύθερος από κάτι που μόνος μου τρέφω τόσα χρόνια. Ποιο είναι το πρόβλημα; Ποιο είναι το πρόβλημα; Ποιο;





Χθες σε είδα στο γέλιο ενός αγνώστου και ξαφνικά άρχισα να νιώθω όπως τότε. Σαν να ήταν εκείνη η στιγμή εδώ που άκουγα τον ήχο που έβγαζες όταν γελούσες. Που έβλεπα τα μάτια σου να μικραίνουν και να μετατρέπουν όλο σου το πρόσωπο σε φως. Ένα φως στο οποίο μπορούσα να ξαπλώσω και να ζεσταθώ για ώρες. Μου 'λειψε αυτό το γέλιο. Και το αστείο είναι πως έχω την αίσθηση πως ούτε σε σένα τον ίδιο δεν μπορώ να το βρω πια!

Δεν μπορώ να το διαχειριστώ όλο αυτό... τα χρόνια είναι πολλά πια και δεν το δέχεται ο οργανισμός μου. Αντιδρά! Δεν αντέχει να ζει σε μια λανθάνουσα ερωτική απογοήτευση που μοιάζει αιώνια. Για πόσο ακόμη θα περιμένει να βγει και πάλι στην επιφάνεια. Αυτό που υπήρχε πριν. Τι υπήρχε πριν; Δεν ξέρω. Κάποιος που αγαπώ πολύ μου είπε πως νόμιζε πως κάποτε είχα "θράσος" για τη ζωή. Πως μάλλον πια ωρίμασα και δεν παίρνω το ρίσκο του πρωτάρη - που μεταξύ μας, αν δεν είναι 200χλμ/ώρα με το αυτοκίνητο, αλλά κάτι δημιουργικό, πάντα σου αποδίδει ζωή. Επαναφόρτιση. Ποιο είναι το πρόβλημά σου; Ποιο είναι;

Οι δικαιολογίες λιγοστεύουν στο μυαλό... λιγοστεύουν και εκεί έξω. Δεν μπορείς να επιβιώσεις όπως είσαι τώρα. Δεν γίνεται κάθε μικρή ή μεγάλη σύμπτωση να σε τραβάει πάλι πίσω στο βυθό. Έκανες πολύ κόπο να βγεις στην επιφάνεια. Αν αφεθείς θα πρέπει να τα περάσεις πάλι από την αρχή. Και κανείς δεν σου εγγυάται πως αυτή τη φορά θα σου φτάσει ο αέρας.

Καμιά φορά βολεύει να είσαι κοντά στον υπολογιστή. Βγάζεις την ένταση... τώρα σκέφτομαι σιγά, σιγά, μια και η έξαψη και η απελπισία καταλάγιασαν, αν πρέπει να πατήσω το ENTER κα να το διαβάσουν όλοι εκεί έξω αυτό. Για να το έγραψα, θέλω να το διαβάσει κάποιος. Όχι εσύ. Εσύ με έχεις διαβάσει από την αρχή... δεν σου έκρυψα τίποτα. Κι ίσως θα έπρεπε...

Υ.Γ.: Τελικά με νίκησες. Και μάλλον πρέπει να το αποδεχτώ και να πάω στην επόμενη μάχη. Δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Σωστά;

"Άλλο δράμα δεν θα ζήσω... φτάνει αυτό το αποψινό" - Τα 'πε η Ελευθερία!!